ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ

Ετσι λοιπόν εφτασα ως εδώ. Σαν κι εσένα να ψάχνω να βρώ την ψυχή μου. Η ότι απέμεινε απ’αυτή. Τη λεηλάτησα στο ονομα της αγάπης, της φιλίας, της προσμονής. Για την καρδιά δεν μιλάμε... Τι να της πείς? Πόσο να αδειάσει σε μια αστροφεγγιά απ’ τη λύπη του αποχωρισμού. Εκείνου, που περνάει τους ανθρώπους στην αντίπερα όχθη για να τους κάνει μόνο ανάμνηση και δάκρυα στα μάτια. Γιατί αυτοί που αγαπάμε και μας λείπουν θα ζούν αιώνια μέσα στα δάκρυα μας. Μένεις μετέωρος στο κενό βαδίζοντας στη μοναξιά σου, κι ακόμα κι ακόμα τα όνειρα σου μοιάζουν ασυντρόφευτα.  Αλλιώς ξεκινάμε τη ζωή μας κι αλλιώς μας έρχεται. Λές τη μια δεν πειράζει, την άλλη θα περάσει και προχωράς. Με ή χωρίς δεκανίκια. Σε θυμάμαι σε μια πτήση απο Λονδίνο. Κάναμε παρέα να περάσει η ώρα. Ακόμα θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια σου καθώς και μια διάχυτα διάφανη μελαγχολία. Γελούσες όμορφα. Μου μίλαγες για σένα για τις σπουδές σου την καριέρα σου όπως κι εγώ επίσης. Πέρασαν έτσι 3 ½ ώρες. Αργότερα όποτε μάθαινα για σένα, χαιρόμουν που τα κατάφερες. Εγώ πάλι όχι. Η οχι όπως σχεδίαζα. Δεν έχει σημασία.  Τώρα θα μου πείς ποιός ορίζει και πως την επιτυχία? Επιτυχία ευτυχία ευ-και φεύ!! Επιτυχία είναι ότι εισπράττουν οι άλλοι για μας που βρίσκονται γύρω μας. Αυτά που τους αφήνουμε να βλέπουν κι οχι αυτά που υπάρχουν μέσα μας. Στην ψυχή και στην καρδιά μας. Ισως γιατί η κοινωνία που ζούμε έχει ορίσει συντεταγμένες βάσει παραμέτρων που κατα βάσει είναι υλικές. Να έχεις ή να είσαι. Εριχ Φρόμ. Τον διάβαζα απο τα 16 μου. Πρότυπο. Μη βασίζεσαι σ αυτά που έχεις κατά καιρούς. Ερχονται κι απέρχονται. Να είσαι.Να είσαι ο εαυτός σου. Να είσαι αληθινός, να είσαι εσύ. Κι όταν το επιδιώκεις και το καταφέρνεις, οι άλλοι γύρω σου φεύγουν.  Είναι η αλήθεια που δεν μπορούν ν’αντέξουν πολλές φορές οι άνθρωποι. Κι ότι τους πονάει το απορρίπτουν. Στο ψέμμα και στην υλη βολεύονται. Ηπια χθές αρκετά όπως προανέφερα. Ετσι για να θολώσω λίγο την πραγματικότητα που δεν αντέχω να αντιμετωπίσω. Σύννεφα γύρω μου. Στο μυαλό μου στην ψυχή μου στην άδεια μου μέρα και στην άδεια μου νύχτα. Το φεγγάρι μου χάθηκε ή μπορεί να το έκριψαν τα σύννεφα.  Τι να ξέρουν οι άλλοι φίλε μου!!! Ποιός μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στο γέλιο το δάκρυ κι ανάμεσα στην καταχνιά ένα ήλιο που κάποιοι επιλέγουν να δημιουργούν μέσα στις δικές τους πραγματικότητες? Ας κρίνουν λοιπόν, γιατί οι κριτές αυτού του κόσμου είναι όλοι όσοι ζούν αυτά που κάποιοι τους κληροδότησαν αλλα τα υιοθέτησαν. Να ζούν με το χρήμα για αλήθεια και το κοινωνικόstatus για πραγματικότητα. Γιατί ζούν για να έχουν κι όχι για να είναι.