Ολο γυρνάω ανάμεσα σε μη, δεν και όχι... Πού είσαι? και πώς να πώ της καρδιάς ότι δεν υπάρχεις. Κανείς δεν είναι εδώ Δεν ήταν ποτέ!!! Σ όλα αυτά τ ατέλειωτα χρόνια μοναξιάς κι εγκαρτέρησης. Ελπίδες και όνειρα χαμένα, πνιγμένα στα δάκρυα της προσμονής.... Επειτα μια κρύα μέρα του Οκτώβρη αναθεωρώντας τη ζωή μου, κατάλαβα πόσο λάθος έκανα τότε...Πως να στο πώ τώρα? Οτι σ αφάνισα για χάρη της προσωπικής μου ματαιοδοξίας, για ένα καλύτερο αύριο... Ενα αύριο που ήταν τόσο σάπιο που σχεδόν δεν έζησε πατέ....... Εξομολόγηση.....Επιβεβαίωση του Λάθους......Μια ζωή στα αζήτητα....Αστεία πράγματα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου